Tar éis míonna uile ár bpósta, bhí mé cleachtaithe anois le gnéas monotonous, falsa m ‘ fhear céile, ag iarraidh ár bpósadh a thógáil ar shiúl trí orgasm a fhalsú, cibé an raibh mé lán nó nach raibh, ní raibh mé sásta. Cé gur maighdean mé nuair a phós mé, bhí a fhios agam ón idirlíon, ó na leabhair a léigh mé nach fíor-ghnéas a bhí anseo. Ach ní raibh sé d ‘acmhainn agam briseadh suas le m’ fhear céile agus cur isteach ar m ‘ ordú díreach ar an gcúis sin.

Toisc go raibh mo dheartháir-i-dlí a mhalairt de m ‘ fhear céile. Bhí sé ag crochadh amach le cailíní, fiú cúpla bean phósta sa chomharsanacht, ag déanamh a lá. Cuid de a bhí á chloisteáil agam óna máthair, agus cuid de a bhí á fhoghlaim agam ó na mná comharsanacha, mar, “Is í do mháthair-i-dlí í, le bean an ghrósaera…”. I mbeagán focal, ba bhean í nár chaill eitilt. An níos mó a chuala mé faoi, is mó a thosaigh mé ag breathnú air ar bhealach difriúil. Nuair a rith mé le mo dhoras agus chuaigh mé thuas staighre, dhéanfainn leithscéal, comhrá a dhéanamh ar leac an dorais as aer tanaí. Idir an dá linn, is ar éigean a d ‘ fhéadfainn cabhrú liom féin gan barróg a chur ar chorp Dí-Thógtha mo mháthair-i-dlí, a guaillí triantánacha leathan go docht. An níos mó a d ‘fhéach mé, is mó a d’ fhéach mé, an bastard…

Chuaigh sé i bhfeidhm orm an oiread sin nach bhféadfainn breathnú air níos mó toisc gurbh é deartháir m ‘ fhear céile é, gaol. Fear a bhí ann. Agus freisin dathúil, cosúil le dalyan, fear go dtí an gas. Ag luí faoi m ‘ fhear céile san oíche, ba ghnách liom smaoineamh ar an gcaoi a ndéanfadh sé grá dá mba é féin é, conas a phógfadh sé, cén chuma a bheadh ar an puffiness ar thaobh tosaigh a jeans. Bhí brionglóid agam i gcónaí go raibh gnéas agam le m ‘ fhear céile nuair a bhí sé ag teacht isteach agus amach uaim, go raibh mé á bhrú faoina mheáchan.

Nuair a d ‘fhill m’ fhear agus mé ar ais ón obair, d ‘ itheamar dinnéar leo de ghnáth, shuigh muid síos, chuamar a chodladh inár dteach. Ba mhaith liom a bheith sásta má tá sé sa bhaile freisin, mura bhfuil sé amuigh. Ba mhaith liom go bhféachfadh sé orm mar a bhreathnaím air agus cosúil leis. Sa teaghlach, chaithfinn sciortaí chomh gearr agus is féidir, blúsléinte le strapaí, agus dhéanfainn iarracht a aird a mhealladh. Cad a bhí in easnamh orm ó na bitches a chodail sé leo! Ag na póstaí, na picnicí, na tránna a ndeachaigh muid chucu, ghearrfainn as i gcónaí é, dhéanfainn leithscéalta a bheith gar dó, teagmháil a dhéanamh lena lámh agus lena lámh.

Ar deireadh, tharla an rud uafásach. Tá tús curtha le seirbhís mhíleata fadtéarmach m ‘ fhear céile. Leis, thosaigh mo uaigneas freisin. Bhí mo shaol gnéis, a fuair mé neamhleor cheana féin, athshocraithe go hiomlán anois. Ní raibh a fhios ag na laethanta conas pas a fháil. Éirigh ar maidin, téigh ag obair, tar tráthnóna, ithe an bia a ullmhaíonn do mháthair-i-dlí, suigh síos ar feadh tamaill, cuidigh leis an mbean, breathnaigh ar do mháthair-i-dlí le súile ocracha má tá sí sa bhaile, fuck amach go dtí do theach féin ag am codlata, i do leaba uaigneach, caress tú féin caressingly. 5, 10, 20 lá, 1 mhí, 3 mhí… Ní fhéadfainn é a thógáil níos mó. Bhí mé go hiomlán adharcach, bhuail masculinity mé ar an ceann. Níl, cibé rud mura bhfuair mé an blas ar fucking! Go maith nó go dona, tá sé ró-dhona fanacht mar gas tar éis dul i dtaithí ar ghnéas a bheith agat le fear!

Uaireanta fuair mé mé féin tumtha i mbrionglóidí erotic agus mé ag féachaint Ar Mert, a liopaí, féasóg salach, biceps, an puffiness ar thaobh tosaigh na pants, agus ansin bhí mé ag iarraidh teacht chugam féin ag shrugging. Toisc go raibh mé ag féachaint timpeall Ar Mert le eagla. An bhfaca sé go raibh mé ag féachaint air le fonn? Ar thuig sé cad a bhí ag dul trí m ‘ intinn, cé mhéad a theastaigh uaim dó? Bhí a fhios aige mar bhí a fhios aige. D ‘ fhéadfainn é a mhothú. Nuair a thóg mé mo shúile suas ó thaobh tosaigh na brístí agus na shorts agus mé ag breathnú air san áit a raibh mé I mo shuí, bhuail mé lena shúile ag féachaint orm, ag fiafraí arís agus arís eile. Bhí náire orm, dódh mo leicne te, blushed mé cosúil le cailín óg. Cad atá tú ag féachaint air, leathcheann? Just a thuiscint! Cé mhéad mí atá do dheartháir imithe? An bhfuil a fhios agat cé mhéad mí a bhí mé gan fear?

Croitheadh foréigneach ar feadh 10 soicind le torann aisteach ag teacht ón mbun. Léim muid go léir chun ár gcosa. I fear death. Ag caitheamh an chupáin tae i mo lámh agus ag screadaíl, thug mé barróg Do Mert, a bhí ina sheasamh in aice liom, leis an eagla sin. Chuir sé barróg orm go docht idir a airm amhail is dá mba chun mé a chosaint. Nollaig Agus tar éis deireadh a chur leis an concussion, ní raibh mé in ann é a fhágáil ar feadh tamaill. Bhíomar ag féachaint ar a chéile ar eagla na heagla, ar an chandelier luascach, ar na spéaclaí droim ar ais ar an taobhchlár. Bhí mo chroí ag bualadh mar éan, bhí deora ag teacht as mo shúile. Ansin thuig mé an scéal. Toisc go raibh mé in arm mo dheartháir-i-dlí.

Tá faoiseamh orm. Bhí mé sábháilte ina lámha. Luigh mé mo cheann ar a bhrollach leathan, ghlac mé anáil dhomhain, ionanálú a boladh milis fireann. Bhí a lámha ag stróiceadh mo chúl, ag coinneáil daingean orm lena airm. “Shhh… Ceart go leor aintín, btti, ná bíodh eagla ort níos mó, socair síos!”bhí sé ag iarraidh sólás a dhéanamh, socair a dhéanamh leis an guth fireann tiubh sin, ag rá.

Tá mé socair anois. Ach thaitin liom seasamh mar seo an oiread sin. Bhí mé sásta fanacht mar seo go maidin más gá. Ina airm, fillte go docht, brúitear mo bhrollach i gcoinne a choirp mhatánach, tá ár gcrotches greamaithe le chéile. Ach ar an drochuair, b ‘ éigean dom imeacht go neamhdheonach nuair a stop mo mháthair-i-dlí ag guí agus ar ais chugainn. Agitated, shuíomar ar dealga. Eile agus ritheadh. Thosaigh codladh ag dul i méid. Dúirt m ‘ athair-dlí linn dul a chodladh anois, níl aon rud eagla air. Bhí eagla orm fós. D ‘ iarr siad orm codladh ansin, dhiúltaigh mé, “ní féidir liom codladh, a mham, ba mhaith liom codladh i mo leaba féin. Ach tá eagla orm freisin go bhfuil mé I mo aonar…”Dúirt mé in éadóchas.

Dúirt mo mháthair-i-dlí, “Más mian leat dul abhaile, téigh, a chailín. Má tá eagla ort, tar agus codladh sa seomra suí. Beidh sé compordach nuair a bheidh duine sa bhaile, a leanbh! Come on, Mert, fan ag d ‘ aintín anocht!”Ní raibh mé in ann mo chluasa a chreidiúint nuair a dúirt tú. Is It Me and Ben? Tá an fear céile ina aonar sa teach. Choinnigh mé mo chuma scanraithe, ag iarraidh mo lúcháir a cheilt. Bhí crith ar mo ghuth,” bheadh sé an-deas, a mham! Creid dom, tá eagla an bháis orm. Má tá anáil sa teach, ar a laghad is féidir liom codladh a fháil. Seachas sin, ní bheidh mé in ann dul ag obair ar maidin mar gheall ar insomnia!Dúirt mé.

Dúirt muid oíche mhaith agus chuaigh muid thíos staighre le mo dheartháir-i-dlí. Bhí mo lámha ag crith le sceitimíní nuair a d ‘ oscail mé doras an tí. Rinne mé suas an leaba sa seomra beag dó dul a chodladh. Chas mé ar an TEILIFÍS agus chuaigh mé Go Mert, a bhí ag iarraidh déine na crith talún a fháil amach. Rinne sé seomra dom sa suíochán triple ina raibh sé ina shuí, shuigh mé in aice leis, thosaíomar ag faire le chéile. Bhíomar ag féachaint ar AN TEILIFÍS ar thaobh amháin, ag comhrá ar an taobh eile. Bhí mé chomh sásta go raibh sé in aice liom, in aice liom…

Ní raibh muid ach ag caint faoin eagla a bhí orainn, an concussion, ionas nach mbeadh géarchor eile ann? Sílim go raibh sé ar cheann de na hiar-iarsmaí beaga déine éadrom. Ach ba leor fiú eagla an chomhthoil bhig seo dom léim chun mo chosa. Tharla an rud céanna arís, thug mé barróg Do Mert, a sheas suas liom. Níor thóg sé dhá nó trí soicind fiú, géarchor. Ach bhí mé fós ina airm, doscartha, ag baint taitneamh as na hairm láidre a thug barróg dom. Mar gheall arís, bhí sé ag iarraidh mé a mhaolú trí mo chúl a stróiceadh le gluaiseachtaí corraithe. Bhí mé i bhfostú ina airm cosúil le cat. Bhí mo chorp ar fad i dteagmháil léi, bhí mé ag coinneáil daingean.

Ag an nóiméad sin, mhothaigh mé an stiffness a bhain le mo bholg. Le láithreacht ár gcorp i ndlúth-thadhall lena chéile, d ‘ éirigh coileach mo dheartháir-i-dlí cosúil le cloch, agus thosaigh sé ag mothú Go Réasúnta eadrainn. Chroith mé ó cheann go ladhar. Thosaigh tine i mo ghort. Stirred sé, freisin, go míshuaimhneach. Rug lámha ag stróiceadh mo chúl ar mo chuid arm lom, mhothaigh mé go raibh sé ag iarraidh mé a tharraingt uaidh féin. Dúirt sé liom i nguth garbh, ” bhí an oiread sin eagla Ort arís, a aintín. Tabharfaidh mé roinnt uisce duit!”dúirt sé, agus é ag iarraidh gan a éadan a thaispeáint dom, chas sé timpeall, chuaigh sé go dtí an chistin.

Sheas mé díreach ann. Chaith mé mé féin ar an tolg. Bhí mo leicne trí thine. D ‘ fhéach mé ar mo mháthair-i-dlí a tháinig le gloine uisce ina lámh le mo shúile ag tosú ag líonadh. A dhia, cé chomh dathúil a bhí sé. D ‘ fhéadfainn bás a fháil, dó barróg a chur orm, grá a thabhairt dom, grá a thabhairt dom. Ní impigh mé, fiú má chaithfidh mé titim ag do chosa. Ach ag an nóiméad sin ní raibh mé in ann tada a rá, níor fhéach mé ach isteach ina shúile, ní raibh mé in ann labhairt. Agus bhí eagla air fiú breathnú orm. Thóg mé an ghloine a choinnigh sé amach agus d ‘ ól mé an t-uisce i stiall amháin. Scrios sé an t-at os a chomhair mar a d ‘ éirigh leis. Ní raibh aon chomhartha den chruas díreach roimhe seo.

Shiúil sé ar shiúl uaim, shuigh sé síos ar an suíochán os coinne, thosaigh sé ag féachaint ar an TEILIFÍS. Bhí mé ag faire air freisin. Ní raibh sé ag caint ar chor ar bith. Sílim go raibh sé ag streachailt iontach taobh istigh. D ‘ fhéadfainn é a mhothú. Mise, bean chéile a dhearthár, a dheirfiúr-i-dlí. An coileach a fuair deacair dom… Chomh luath agus a shuíomar mar seo, ag féachaint ar an TEILIFÍS ina dtost. Ansin yawned mé cúpla, mar a bhí mé codlatach. Chuir mé mo chosa suas agus shín mé amach ar an suíochán, shín mé mo fhad go nádúrtha. Thosaigh mé ag féachaint ar AN TEILIFÍS agus mé I mo luí. tar éis 5-10 nóiméad, d ‘ éirigh mo chuid eyelids trom i ndáiríre, rith mé amach. Níl a fhios agam cá fhad a d ‘ fhan mé sa chás seo, mar tháinig Mé ar mo chéadfaí nuair a ghlaoigh T. orm. Ach ní raibh mé in ann mo shúile a oscailt. Bhí sé ag glaoch orm ón áit a raibh sé ina shuí, ” Aintín? Ar chodail tú?”mar gheall ar.

Níor fhreagair mé, mumbled mé i mo chodladh amhail is go raibh mé ag brionglóid. D ‘ ardaigh mé ceann de mo chosa agus chuir mé mo chos ar an urlár ina raibh mé I mo luí, agus an ceann eile chuir mé mo ghlúine san aer agus luigh mé ar chúl an suíocháin é. D ‘ oscail mo sciorta gearr os cionn na glúine go maith leis an ngluaiseacht seo. Ghlaoigh sé amach cúpla uair eile, de réir cosúlachta chuaigh mé ar ais chun codlata arís, níor fhreagair mé. Bhí mo cheann tar éis titim go dtí an taobh. Toisc go raibh Mé Ag faire Dec trí mo fabhraí. Ní fhéadfadh sé a shúile a bhaint díom, as mo chosa oscailte. Chuir sé a lámh leis an puffiness ar thaobh tosaigh a pants, choinnigh sé stroking air. Mar cheap sé go raibh mé i mo chodladh, d ‘ éirigh sé agus tháinig sé chugam. Leag sé síos os comhair an tolg. Rug sé orm ag an ghualainn agus chroith sé go réidh mé, ” Deirfiúr-i-dlí? Tar isteach, múscail!”dúirt.

Bhí mé ag iarraidh análú i gceart, choinnigh mé orm ag déanamh cuma go raibh mé I mo chodladh. Dhún mé mo shúile. D ‘fhan mé, n’ fheadar cad a dhéanfadh sé. Sheas sé go fóill ar feadh tamaill. Sílim go raibh sé ag faire ar mo chosa, a d ‘ fhág mo sciorta ar an gcearnóg, mo bhrollach trí choiléar oscailte mo blús. Ansin mhothaigh mé go tobann teagmháil do láimhe ag mo chosa…